Πώς να πάρουμε πίσω τη ζωή μας, σε έναν κόσμο όπου αφθονούν ο ναρκισσισμός, η απαίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση και οι τοξικές σχέσεις Η φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αποτελεί στάση ζωής των διάσημων και διαβόητων, που θεωρούν ότι ο κόσμος «τούς χρωστάει». Είναι το σύνδρομο του σύγχρονου ναρκισσιστή. Οι εκστρατείες για υγεία και ευεξία μάς καλούν να αποφεύγουμε τις ανθυγιεινές τροφές, την καθιστική ζωή, το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αλλά σπάνια μας προειδοποιούν να προστατευτούμε από τους ανθυγιεινούς, δύσκολους και τοξικούς ανθρώπους. Και όμως, η απομάκρυνση των τοξικών ατόμων από τη ζωή μας μπορεί να ωφελήσει πολύ περισσότερο τόσο τη σωματική, όσο και την ψυχική μας υγεία. Χρειάζεται να μάθουμε να προφυλάσσουμε καλύτερα τον νου, το σώμα και την ψυχή μας. Ο ναρκισσισμός, η απαίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση και προνόμια και η αγένεια έχουν γίνει η νέα τάξη πραγμάτων. Όχι μόνο εκλαμβάνονται ως φυσιολογικά, αλλά προβάλλονται και ως παράδειγμα προς μίμηση. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι έκφραση μιας παθολογικής ανασφάλειας, η οποία βιώνεται τόσο σε ατομικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Το παράδοξο είναι ότι δίνουμε αξία σε αυτά τα πρότυπα. Τα εκθειάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης, αλλά και στο πλαίσιο του καταναλωτισμού, και τα συναντάμε συχνά σε πολιτικούς, ηγετικά στελέχη, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους. Λίγες είναι οι ζωές που μένουν αλώβητες από τον ναρκισσισμό. Αυτές οι σχέσεις μάς «μολύνουν» με αμφιβολία, απελπισία, σύγχυση, άγχος, κατάθλιψη και μια χρόνια αίσθηση ανεπάρκειας, με αποτέλεσμα να μας καθιστούν ευάλωτους και αδύναμους και να γίνεται πολύ δύσκολο να απομακρυνθούμε ή να θέσουμε όρια για την προστασία μας. Οι ψευδαισθήσεις που γεννά η ελπίδα ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν μας οδηγούν να σπαταλάμε πολύτιμα χρόνια δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες και να νιώθουμε απελπισμένοι επειδή η αλλαγή που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ.